Historias del PDD V: Rafael Fraguas

Hoy podría hablar de muchas cosas en referencia a la jornada de ayer en el PDD pero voy a dedicar este post a un solo tema: Rafael Fraguas profesor de Toma de decisiones directivas. Ayer se despidió después de siete casos: Esasa, Eólica, Carrera, Sports 92, Escatsa, Technotronics y Typhoon. Me queda la esperanza que vuelva a darnos clase en la segunda parte del curso pero como no está confirmado aprovecho hoy para escribir este post.

Las sesiones empiezan siempre dando voz a los alumnos quiénes exponemos el problema desde nuestro punto de vista. No se descarta ni uno, todos los que se plantean son anotados en la pizarra. A partir de ahí, su enorme conocimiento y experiencia (no lo digo por la edad ;-)) permite que con simples preguntas nos vaya guiando para que seamos nosotros mismos los que nos vayamos auto corrigiendo (si toca, que a veces alguno acierta). Poco a poco van apareciendo (“por arte de magia”) los criterios de decisión verdaderamente relevantes a la hora de analizar las causas del problema del caso. Una vez has conseguido eso, formular las alternativas de solución es mucho más sencillo.

Esto que parece imposible, Rafael Fraguas lo consigue porque es como un mago que te sorprende con cada truco. Es capaz de sacar de su particular chistera un conejo detrás de otro. La diferencia con los prestidigitadores es que él lo hace sin trucos, sin trampa ni cartón, sino que a la vista de todos. Con una sencillez absoluta y una lógica aplastante te va mostrando el camino para entender y analizar el caso en cuestión. Es en ese momento que uno piensa ¿Cómo es posible que no lo haya visto antes?

Ésta es la grandeza de Rafael Fraguas y el PDD, porque uno acaba descubriendo que no hace falta ser un superdotado para poder resolver el problema sino que tenemos que ser capaces de analizarlo desde todos los puntos de vista posibles.

Justamente ayer, minutos antes de entrar, coincidí con él en el pasillo y mientras nos saludábamos, me preguntó “¿Qué tal?” con esa sonrisa suya un tanto pícara. Le respondí, medio resignado y con la confianza que se genera tras haber (intentado) discutir con él en clase sobre muchos y diversos temas que “de momento no he clavado ni un caso así que ¿a ver que pasa hoy?”. Al acabar ayer su sesión mencionaba nuestra conversación (sin citarme cosa que le agradezco ;-)) recordándonos que no teníamos que haber “resuelto los casos” sino que su objetivo era que fuésemos capaces ampliar nuestro enfoque a la hora enfrentarnos a los problemas: “la calidad de un directivo aumenta cuando podemos controlar más criterios distintos de forma simultánea para poder generar alternativas reales sobre juicios razonados”. Pues bien, aunque he acabado con un deshonroso 7 a 0, si que considero que cada vez que he empezado un nuevo caso he sido capaz de hacerlo con más calidad, de forma que los criterios analizados por mi han sido mayores y más relevantes. Así que

Muchas gracias Rafa y hasta la próxima.

Esta entrada fue publicada en PDD IESE, Personal y etiquetada , , , , , , , . Guarda el enlace permanente.

5 respuestas a Historias del PDD V: Rafael Fraguas

  1. Pingback: Historias del PDD XXII | Roman Mestre's Blog

  2. Jorge Esteban dijo:

    Creo que de los profesores que tenemos en el PDD, lógicamente algunos más que otros nos marcan de una forma especial. Eso no tiene que ver con que sean «mejores o peores» (termino este que hay que medir con mucho cuidado en cuanto a qué o quien es el guapo de considerar «malo» a un profesor del IESE?), sino con el aspecto personal que cada uno va dejando en los alumnos.
    Creo que ese «poso» -al igual que en el grupo-, es lo que hace realmente diferente al IESE. Es lógico analizar la viabilidad de un proyecto, ver si esa inversión será rentable o no merece la pena, pero… detrás hay un factor determinante para la toma de decisiones de cualquier aspecto: LAS PERSONAS.
    Sólo cuando termine el Programa pondré mi valoración, no por nada, sino porque faltan profesores por conocer y tener clases con ellos, pero en líneas generales creo que la cosa va por buen camino.

    • Totalmente de acuerdo contigo Jorge (otra vez sale a relucir tu gran «criterio» ;-)).
      No creo que haya un profesor mejor que otro, sino alguno cuyos temas y su forma de plantarla puedas conectar más que con otros. Coincido también contigo en pensar que la calidad del profesorado está fuera de toda duda y que en estos dos meses más o menos que llevamos pinta bien pero que evidentemente la evalución definitiva se ha de hacer al acabar todo el programa.

      Un saludo

  3. pasqual llongueras dijo:

    Hola Roman,
    Ara són les 10:15 am, quan tu deus estar fent la migdiada. Si et serveix de referència, els casos, moltres vegades, no tenen una única solució, si bé acaba instrumentant-se’n una. Una de les primeres coses que també vaig aprendre és a no resoldre el cas, sinó a estudiar la metodologia de la resolució. Perquè una solució no sempre és bona, i potser necessàriament l’única. El mètode del cas acaba fent que aprenguis a caminar sense por. Per tant, tranki, 7 a 0 no és un resultat, és el camí que et porta a resoldre el teu cas.
    Una abraçada des de Panamà.

    Pasqual

    • La migdiada, ja et donaré ja!

      Estic molt tranquil amb el tema de no haver resolt cap cas exactament com deia ell (algún si que encertava si però sota premises diferents a les seves). Ja explico en post que lo important es saber enfrontar-te a ells cada vegada més i millor preparat perquè en el moment de prendre la decisió aquesta es justifiqui en funció dels criteris contemplats.

      A més a més quina cara se’m quedaria si havent pagat el preu del curs resulta que ja ho sabia to no?

      A veure si per una vegada t’estires i em portes un souvenir de Panamà 😉

Deja un comentario